Pragnę podzielić się tym, co Jezus uczynił na rekolekcjach z O. Józefem Witko dla mnie i taty mojego męża. Zapisując się na rekolekcje z moim mężem Adamem, ani przez moment nie pomyślałam, że Pan Jezus okaże mi taką łaskę i da uzdrowienie z bólu dla mnie i taty Adama. W dzień, kiedy podczas rekolekcji była Adoracja Pana Jezusa z Mszą Świętą i modlitwą o uzdrowienie Ojciec Józef modlił się i prosił, żeby każdy, kto ma różnego rodzaju dolegliwości, choroby w Imię Jezusa Chrystusa "wypędzał" je.

Ja mam nogę po rekonstrukcji kolana i bolała mnie ona bardzo od wielu lat. Dodatkowo posiadam bardzo duże zwyrodnienie w stawach kolanowych w obydwóch nogach. Dodatkowo w każdej z nich istniał przykurcz, który nie pozwalał mi prawidłowo chodzić, a poruszanie się sprawiało wielki ból. Kiedy Ojciec Józef wypowiadał słowa modlitwy i poznania, że teraz Pan Jezus uzdrawia osobę, która ma chore kolana i jak wstaje z pozycji klęczącej ciągnie jedną nogę - wiedziałam, że chodzi o moją osobę. Takie właśnie odczucia miałam w czasie rekolekcji.

Dzisiaj mogę potwierdzić, że Pan Jezus trwale uzdrowił mnie z bólu, który towarzyszył mi od wielu lat. Przykurcz kolan i ból minęły. Zaczęłam wielbić Pana Jezusa i dziękować Mu za tę łaskę, którą otrzymałam. To niesamowite uczucie, kiedy mija ból, który "uprzykrzał" mi życie.

W przypadku mojego męża - było można powiedzieć odwrotnie. Podczas Mszy św. pojawił się u Niego potworny ból głowy. Tak bolesny, że aż w pewnej chwili musiał złapać się za głowę. Ból Go przenikał i był nie do wytrzymania. Zaznaczę, że męża nigdy nie bolała głowa. Po jakimś czasie ból ustąpił, ale mężowi nie dawało to spokoju. Podszedł do Ojca i zapytał: "Proszę Ojca, mnie nigdy nie bolała głowa, a tu taki raptowny napad bólu, nie wiem dlaczego?" Należy w tym miejscy wspomnieć, że podczas modlitwy Ojciec podkreślał, że Bóg działa też przez nas, przez naszą modlitwę, przez nasze dłonie możemy wyprosić uzdrowienie dla innych, dla naszych rodzin. Wtedy Ojciec zapytał męża, czy kogoś z rodziny nie boli często i mocno głowa? Mąż potwierdził, że tak, boli nieustannie jego tatę. Ojciec powiedział, że może właśnie dokonało się jego uzdrowienie. Ale czas rekolekcji minął i zapomnieliśmy o tym. Któregoś dnia mama męża, mówi: "Wiecie, co, tatę przestała boleć głowa." Oboje nie spodziewaliśmy tego potwierdzenia, ale od razu skojarzyliśmy z rekolekcjami i modlitwą. Zaczęliśmy się cieszyć i prawie krzyczeć: Chwała Ci, Jezu, dziękujemy Ci, Jezu! Panie Jezu, jaki Ty jesteś wielki. Ty wszystko możesz! I zaczęliśmy dziękować za tatę i jego uzdrowienie.

Wtedy już wiedzieliśmy, że mój mąż otrzymał dar od Jezusa - uzdrowienie swojego taty. Niesamowite! Mnie nie bolą nogi, tatę nie boli głowa i wiemy, że Pan Jezus przyszedł do nas w darze uzdrowienia. Dziękujemy Mu cały czas, za łaskę jaką otrzymaliśmy.

Ewa z mężem Adamem

W dniach od 20 do 22 września 2019 r. dane mi było uczestniczyć w rekolekcjach Uzdrawiająca moc Ducha Świętego, które odbywały się we Wrocławiu przy salezjańskiej parafii Najświętszego Serca Jezusowego. Stało się tak, ponieważ zostałam poproszona o pomoc przy rekolekcjach przez ich organizatorów – Katolicką Wspólnotę Odnowy w Duchu Św. Jezusa Miłosiernego… więcej

23.09.2019 Halina
Przygotowana przyszłam w piątek po pracy. Początkowo czułam się dziwnie rozstrojona wewnętrznie. Jednak podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu, Jezus odpowiedział mi na wszystkie pytania, które nosiłam w sercu od ponad miesiąca.
Na moje wątpliwości odpowiedział: „nie musisz niczego się obawiać, przecież Ja ciebie prowadzę.” – Czy możecie wyobrazić sobie jaką radość wypełniła moje serce?!… Już wiedziałam, co mam zrobić w kolejnych dniach nowego tygodnia.
To jednak nie był koniec niespodzianek, jakie dla mnie Pan przygotował.
Zgodnie z planem, cała sobota obfitowała w Konferencje z ojcem Witko. Dzień kończyła msza święta z modlitwa o uzdrowienie. ojciec Witko wymienia kolejne choroby za które wszyscy wypraszaliśmy Jezusa o łaskę uzdrowienia.
„17 Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; 18 węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie».” Mk 16,17-18
I… stało się! Najpierw czułam mrowienie w ciele, szczególnie na wysokości pleców. Mogłam zaczerpnąć powietrze i napełnić nim całe płuca, co było zaskakujące ponieważ astma i obturacyjna choroba płuc robiła spustoszenie a także utrudniała oddychanie. Nie dawałam rady bez leków wziewnych, a mimo to także nie zawsze wystarczały. Następnego dnia rano spieszyłam się na rozpoczęcie ostatniego dnia rekolekcji. Szybko wyszłam z domu i w połowie drogi do tramwaju, uświadomiłam sobie, że idę szybko i nie mam problemów z oddychaniem. – To nie wszystko! – Zapomniałam o lekach wziewnych!!! Ci, co mają astmę wiedza, że bez nich nie da się funkcjonować. Ja tez tak miałam ale nie w tym dniu. Od niedzieli nie wzięłam już więcej żadnych leków wziewnych, nie potrzebuję!!! Oddycham normalnie, poruszam się bez utrudnień.
JEZUS MNIE UZDROWIŁ!!! CHWAŁA PANU!
Kiedy cytuje powyższe świadectwo jest już 20.11.2019 r. i do dzisiaj nie potrzebuje żadnej farmakologicznej pomocy. Nie mam wątpliwości, że Jezus mnie uzdrowił. Ja to wiem! 

Chociaż, to, co teraz napiszę nie dotyczy tych minionych rekolekcji, jednak czuje potrzebę podzielenia się z Wami refleksją-świadectwem z mojego okresu nawrócenia, tj. od 2015 roku.
Jezus ukochał mnie, jak swoje najwspanialsze dziecko. (Każdy z nas jest w Jego oczach najwspanialszy!) Wielokrotnie na przestrzeni całego mojego życia wskazywał na Swoja obecność tylko, że ja nic z tego nie rozumiałam, może nie chciałam rozumieć. Mocno osadzona w „starej szkole” ewangelizacji, niewiele rozumiałam z religii katolickiej, mojej w niej roli i wpływu Bożego działania na moje życie. Nie przeszkadzało to Jezusowi być ze mną we wszystkim i cierpliwie czekać. Dla Niego nie ma przestrzeni czasowej tak jak dla nas.
Mijały lata a kolejne warstwy brudu narastały na moim sercu.
Jezus zawsze ze zła, naszych pokrętnych decyzji potrafi wyprowadzić dobro. Tak stało się i w moim przypadku. Święto Zesłania Ducha Świętego 2015 rok. Ja, skąpana w grzechu po uszy, w żałobie po najukochańszym człowieku i traumatycznym związku pełnym przemocy, podczas Eucharystii otrzymuje dar od Ducha Świętego. – Wychodzę z Kościoła jakbym unosiła się tuz nad ziemia, lekka i bez lęku. Jeszcze nie potrafiłam przystąpić do Sakramentu Pojednania, nie mniej jednak Duch Święty już mnie przygotowywał do tego, wzbudzając we mnie coraz większą potrzebę oczyszczenia się. Nie widziałam możliwości uczynienia tego gdzie indziej jak właśnie we Wrocławiu u ojców Paulinów. Tam odbyłam spowiedź generalna. 
Wróciłam do Anglii, do pracy, do stawiania czoła codziennym troskom samotnego życia w obcym kulturowo kraju, bez przyjaciół, rodziny, kościoła, wspólnoty… Zaczęłam uczyć się religii od początku, starając się wiernie wykonywać instrukcje mojego spowiednika. Na pierwszy ogień poszedł Katechizm Kościoła Katolickiego. Ludzie dostrzegali ogromne zmiany w moim życiu, nieprzebrana energię, radość, wewnętrzna  jasność. Cóż, sama nie potrafiłam zapełnić mojego „pustego” wnętrza i szatan podstępem mnie wykorzystał. „Podzieliłam” moje życie na to fizyczne i duchowe przynależne Bogu. „Usprawiedliwiałam się” przed Jezusem łudząc się, że On nie zna prawdy. Jezus czuwał, Był przy mnie mimo to i ostrzegał. -Tylko, że ja  nie słuchałam. Będąc w związku sakramentalnym (po rozwodzie cywilnym) wyszłam za mąż licząc że da mi tez związek szczęście. Byłam zakochana i ślepa. Poprowadził mnie do miasta, w którym była polska parafia i kościół pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego. Weszłam do wspólnoty, tam znajdowałam radość bliskości Jezusa ale wciąż było mi czegoś brak. Zapisałam się na kurs Nowe Życie. Jezus podczas jego trwania przyjął ode mnie całkowite oddanie się. To było tak głębokie, że od tego momentu nie potrafiłam myśleć o niczym innym jak o Sakramencie Pojednania i przyjęciu Jezusa do mojego serca. Mój nowy związek także okazał się pełen przemocy. Sypał się a ja wciąż nie mogłam przyjąć Jezusa do serca. Może wielu z Was trudno jest sobie wyobrazić fizyczny ból jaki odczuwałam z tego powodu. Ile łez wylałam patrząc w oblicze Jezusa i czując, jak mnie woła a ja byłam bezsilna. Wciąż szukałam w Słowie Bożym zapisu, że  muszę trwać w tym niesakramentalnym związku i wypełniać wolę „męża” (- jak przekonywał mnie proboszcz).
– Musiałam zapytać się innego duszpasterza i prosiłam o to aby Duch Święty postawił go na mojej drodze, aby go wybrał dla mnie i rozwiał moje wątpliwości lub potwierdził zdanie proboszcza. Nie czekałam długo. Podczas rozmowy z ojcem karmelita otrzymałam rozgrzeszenie (od dawna w tym czasie żyłam w czystości, skromności i w osobnej sypialni spalam unikając jakiegokolwiek kontaktu sugerującego tło seksualne.
– Duchowo należałam do Jezusa.
Radość połączenia się z Jezusem w Eucharystii jest nie do opisania słowami, nie znam slow wystarczająco pięknych aby to wydarzenie opisać. Od tamtej pory żyje w łasce uświęcającej. Jezus po raz pierwszy uzdrowił mnie z choroby w Londynie, ale to osobna opowieść.
Jestem już po rozwodzie, wróciłam do Polski, mam swojego przewodnika duchowego i uczę się Jezusa dzień po dniu a im więcej się Go uczę tym bardziej mi go brakuje. Tym większa jest świadomość o tym jak mało Go znam… Nie ma już nic w moim życiu ważniejszego od Niego, On jest w centrum wszystkiego, co mnie otacza. Należę do Jezusa, On wytycza mi drogę a wszystko inne jest na niższym miejscu.
Gotowa na posługę wsłuchuje się w Jego słowa. On jest moją drogą, prawdą i życiem. Zbroja i tarcza. Jeśli się zachwieje, to On podał mi rękę i podźwignie. Dziękuje Mu każdego dnia i przepraszam. Nie chcę już nigdy niczym Go zranić. Wiem, że to prawie niemożliwe ale się bardzo staram a on patrzy na mnie Swoimi oczami pełnymi miłości, jakby chciał powiedzieć: patrz na siebie Moimi oczami.
-Patrzę, na siebie, na innych i uczę się być na Jego podobieństwo miłosierna we wszystkim.

Niech Wam Bóg błogosławi, Siostry i Bracia w Chrystusie.
Tobie, Ojcze, dziękuję za to, że mogłam słuchać słów, które włożył w Twoje usta Duch Święty i kierował Twoimi rękoma.
Bogu niech będą dzięki.
Z Panem Bogiem.
Halina (od kilku dni znowu) Smolińska.

2-4.10.2020 r. SEMIARIUM ODNOWY WIARY, Parafia p.w. NMP Różańcowej w Kiełczowie, prowadzący o. Paweł Drobot CSsR Redemptorysta – Duszpasterz Akademicki Wspólnoty św. Klemensa w Warszawie.

Niech będzie Pochwalony Jezus Chrystus i Najświętsza Maryja zawsze Dziewica.

Witam serdecznie. Po raz pierwszy byłem na Seminarium Odnowy Wiary. Byłem bardzo zadowolony, że mogę zbliżyć się do mojego Boga i Pana. Seminarium rozpoczęło się pięknie celebrowaną Eucharystią ubogaconą pięknym uwielbieniem poprowadzonym przez Wspólnotę Jezusa Miłosiernego. W tym dniu nie odczuwało się tego, że było nas jednak niewielu. Były spotkania w grupkach, poznawaliśmy się. Kolejnego dnia było nas jeszcze mniej, ale uwielbienie było poprowadzone na wysokim poziomie, a przede wszystkim czułem obecność Ducha Świętego, a w jednym momencie obecność całego nieba. Mimo, że było nas tak niewielu, graliśmy i wielbiliśmy tylko Boga. Było bardzo czuć ,że wspólnota robi to nie dla nas, dla członków seminarium, ale przede wszystkim dla chwały Bożej a to mnie bardzo wzruszyło. Bardzo mnie wzruszyła miłość wspólnotowa, która udzieliła się również mi, i za to jestem bardzo wdzięczny wspólnocie Jezusa Miłosiernego. Byliśmy jak mała trzódka, mała ukochana trzódka na pastwisku Naszego Miłosiernego Pana i Ojca. Otrzymaliśmy również piękne Słowa od Pana, pełne miłości i pocieszenia. Dzień zakończył się piękną Eucharystią z modlitwą uzdrowienia i uwolnienia Ojca Pawła Drobota, prowadzącego seminarium. Cieszę się że mogłem uczestniczyć w seminarium w Kiełczowie, przy wspólnocie Jezusa Miłosiernego. Cieszę się że mogłem doświadczyć ducha wspólnoty i miłości. Miłości która jest również dla mnie motorem do działania. Niech Bóg błogosławi całą wspólnotę i parafię

:) -- Przemysław W.

1. Dziękuje Ci Boże za mój udział w Studium Ewangelii wg Św. Łukasza. W ciszy nocy otwieram Pismo Św. i wsłuchuję się w to, co Pan do mnie mówi. Ogarnia mnie radość, bo odkrywam Bożą Miłość w osobistym spotkaniu z Jego Słowem. Razem z mała grupką "Wypływamy na głębię". [Dorota]
2. Dzieje Apostolskie 9, 10: "W Damaszku znajdował się pewien uczeń, imieniem Ananiasz. «Ananiaszu!» - przemówił do niego Pan w widzeniu. A on odrzekł: «Jestem, Panie!»." Dziękuję Bogu, że wezwał mnie Bóg do małej grupki i mogę na Jego wezwanie odpowiedzieć - jestem Panie. [Joanna]
3. Kochani, uczestniczę w małej grupce, gdzie dzielimy się Słowem Bożym. Nie jest to dla mnie łatwe, ponieważ trwa walka duchowa. Brak ciągle czasu, wiele spraw, trudności, a w końcu wieczorem takie zmęczenie. Dzielenie się tym co JEZUS do mnie mówi jest dla mnie tak fascynujące, bo odkrywam na nowo miłość i dobroć Boga. Porównam to do góry, po której wchodzę. Gdy jestem już na szczycie - to do tej pory czytając Ewangelię widziałam krajobraz jak za mgłą. Dzięki małej grupce ten widok zapiera oddech, jest przepiękny. A promienie słońca rozświetlają takie Słowa Jezusa, na które wcześniej nie zwracałam uwagi. Dzięki małej grupce i dzieleniu się Słowem Bożym zaczynam ,"otwierać" oczy. Zachęcam każdego - spróbuj dołączyć. [Małgosia]
4. Szczęść Boże!
   Nasza Wspólnota podjęła formację w tym roku wg e-WSEŁ Studium Ewangelii wg Św. Łukasza. Każdy z chętnych codziennie dostaje na whatsapp fragment Ewangelii z pytaniami pomocniczymi do rozważenia, a raz w tygodniu we wtorki o 21 spotykamy się na małej grupce (połączenie online). Otrzymujemy również raz w tygodniu katechezy z nauczaniem do danego rozdziału Ewangelii. Czas ciągnącej się pandemii zniechęca, demobilizuje, a Jezus na nas czeka. I na nasze ręce, nogi i serce, by tak się w Nim rozkochać, aby chcieć zanieść Go innym. Od samego początku powstało we mnie pragnienie, aby żyć życiem wspólnoty i uczestnicząc w spotkaniach małej grupki z formacją - aktywnie popracować nad relacją z Jezusem o zmobilizować się jeszcze bardziej do codziennego czytania Pisma Świętego. Codziennie czytam tak wiele informacji (nawet tych dobrych - Bożych), a tu powstało pragnienie: a może warto zamienić to na rozważanie Ewangelii? I właśnie to spotkania w małej grupce zatrzymały mnie nad pytaniami:
   - Czy moja modlitwa, Eucharystia mnie zmienia na lepsze?
   - Czy te wszystkie modlitwy, które codziennie odmawiam czynią mnie piękniejszą w oczach Pana?
   - Czy mam więcej mądrości i odwagi, by mojej wiary bronić i wg. niej żyć?
   I jakże Jezus obnaża codziennie, że tak mało wciąż znam Jego Ewangelię, ale jednocześnie poprzez Siostry i Braci z małej grupki, potwierdza, jak bardzo mnie kocha. [Renata]
5. "Niechaj biodra Wasze będą przepasane, a świece zapalone" Łk 12,35.
   Nosiłam w sobie pragnienie zgłębiania Pisma Świętego, ale w praktyce było gorzej. Niedawno Pan znalazł na mnie sposób i zaprosił - przez siostry i braci - do udziału w Studium Ewangelii wg. św. ŁUKASZA.
   Przez codzienne Słowo Jezus mnie ubogaca, otwiera oczy na to, co było dla mnie dotąd niewidoczne i uszy na to, czego do tej pory słuchając nie słyszałam. Dzielenie w małych grupkach pozwala zobaczyć jeszcze więcej oczami bliźnich.
   Coraz mniej mnie coraz więcej Ciebie mój Jezu. Obym zawsze była gotowa, gdy mnie wezwiesz. Amen. [Bernadeta]

03.03.2023 - Szczęść Boże Kochani! Cudownie, że możemy się tutaj dzielić.

Wczoraj [02.03.2023] były piękne czytania, rzeczywiście idealnie współgrające z trwającą w parafii modlitwą wstawienniczą. A ileż imion Boga w tych czytaniach! "Panie mój, Królu mój, Ty jesteś jedyny", "Królu bogów i Władco nad wszystkimi władcami", "Panie, który wiesz wszystko", "Będę sławił Twe imię", "ponad wszystko wywyższyłeś Twe imię", "Ojciec wasz".

"Ty jesteś...", "JA JESTEM " - te imiona Boga ostatnio bardzo mnie poruszają. Szczególnie, kiedy uświadamiam sobie... że sama wypowiadam te słowa niemal zawsze, gdy potrzebuje mnie i woła jedno z moich dzieci. Zrywam się od razu, czasem w środku nocy, i wołam spokojnym głosem: jestem, ja jestem, mama jest. Jestem obok Ciebie, dla Ciebie. I to imię wybrał sobie Bóg. O ileż bardziej ON JEST niż ja... ON, Ojciec, Jezus, Pan, mój Pan. Ileż Miłości, troski, obecności w tym imieniu. A jak często zdarza się wątpić w tę obecność... i jakże chce się wielbić i dziękować, gdy te Słowa docierają do głebi serca... JA JESTEM.

I jeszcze z wczorajszych czytań: "proście, a będzie Wam dane". Panie, który jesteś, który wiesz wszystko, dziękuję po stokroć za wysłuchanie mej modlitwy!!! Tyleż razy prosiłam... i wczoraj czytam to Słowo, trzymając upragnioną córeczkę przy piersi. Panie mój, Boże mój, bądź uwielbiony na wieki!!! ❤ Beata

Chciałam dziś dać świadectwo, że nasz Bóg jest Bogiem żyjącym, Bogiem bliskim, który nas widzi, słyszy i wysłuchuje. Jest łaskawy i miłosierny!

A oto dowód, a nawet dwa dowody: mój tato Eugeniusz i moja córeczka Maja.

Rok temu Majusia była jeszcze wielkim pragnieniem serca, nieustanną cichą modlitwą. Podczas badania wykonanego pół roku wcześniej usłyszałam, że naturalnie nam się nie uda... a potem pod moim sercem zaczęło bić jej serce❤.

Niestety już pierwsze wyniki badań były bardzo niepokojące. Pamiętam jedną z pierwszych wiadomości, którą wysłałam do ks. Adama tu przed Bożym Ciałem. Prosiłam o modlitwę, by życie zwyciężyło nad śmiercią i - zwyciężyło!!! Było tyle trudności, na każdym etapie wspólnota wspierała mnie swoją modlitwą. Zanosiliście wołania do Boga i On nas wysłuchał!!!

Do piątego miesiąca ciąży nie szykowałam żadnej wyprawki. Kiedy wracałam do domu szczęśliwa z badań połówkowych, na których stwierdzono, że moja córeczka jest zdrowa, rozwija się prawidłowo, planowałam, że wreszcie kupię pierwsze ciuszki, pieluszki... że nadszedł czas radości, że już będzie dobrze i właśnie tego dnia zaraz po wejściu do domu dowiedziałam się, że u mojego taty zdiagnozowano raka trzustki.

Tak bardzo bałam się, że nie pozna swojej pierwszej ukochanej wnuczki, której oczekiwał z tęsknotą! I znów przyszliście mi z pomocą, obejmując mojego tatę swoją modlitwą. Gorliwie błagałam o łaskę wiary i nawrócenia dla mojego niewierzącego taty, o dar uzdrowienia. A mojej modlitwie towarzyszyły słowa z Ks. Ezechiela, że Bóg nie chce śmierci grzesznika, lecz aby się nawrócił i żył.

Tato przeszedł operację, rozpoczął chemioterapię, żyje i walczy nadal. Z radością patrzy na swoją malutką wnusię. Może trzymać ją w swoich ramionach❤, ramionach osłabionych przez ciężką chorobę, ale też w ramionach podtrzymywanych przez Waszą modlitwę, w ramionach obejmowanych przez Boga Życia! Dobrego, miłosiernego Boga, który nas słyszy i wysłuchuje!

Jemu, Bogu wszechmogącemu, chwała i cześć, a Wam, Kochana Wspólnoto, z całego serca wielkie Bóg zapłać za każdą modlitwę, za wsparcie w trudnych chwilach, za obecność, którą głęboko odczuwam nawet jak fizycznie mnie z Wami nie ma. Śmiem prosić dalej o modlitwę, o łaskę wiary i nawrócenia dla mojego Taty, o łaskę uzdrowienia🙏.

Czekamy obecnie na wyniki kontrolnej tomografii. Przed tatą jeszcze wiele zaplanowanych cykli chemioterapii. Tak bardzo chciałabym, by wyzdrowiał, a nade wszystko, by uwierzył, by poznał prawdziwie kochającego Boga, by przyjął sakramenty.🙏

Tyle chorób, trudności, bólu i łez, tyle wsparcia, modlitwy, dobra i piękna. Za wszystko dziękuję Ci, dobry Boże! Wielbię Ciebie, Jezu Zmartwychwstały, który przeszedłeś ze śmierci do życia! Wielbię Ciebie w życiu mojej Córeczki i w życiu mojego Taty! Wielbię Ciebie we Wspólnocie, która daje mi nieustannie świadectwo wiary! Tobie, Panie, chwała i cześć, i uwielbienie na wieki wieków!!! Amen.❤🙏❤ Beata